Najczęściej, w badaniu psychologicznym dziecka spotkamy się z następującymi testami: test rysunek rodziny – na którym dziecko rysuje swoją rodzinę (stosuje się w wieku 6-11 lat) test zdań niedokończonych – na którym dziecko kończy zdanie rozpoczęte przez psychologa (te test możliwy jest do wykonania jedynie u starszych dzieci
Dzieci w wieku przedszkolnym powoli przygotowują się do podjęcia obowiązku szkolnego. Zanim to nastąpi muszą opanować i rozwinąć szereg umiejętności takich, jak współdziałanie w grupie, pamięć wzrokowa i słuchowa, wypowiadanie się, logiczne myślenie, spostrzegawczość czy samodzielność. Bardzo ważnym obszarem, który może mieć ogromny wpływ na przyszłe postępy w nauce jest zdolność kierunkowej orientacji przestrzennej i umiejętność określania stosunków między przedmiotami. Dziś pokażę wam bardzo ciekawą grę, która pomoże nauczyć i wyćwiczyć właśnie orientację przestrzenną. Pisząc o orientacji przestrzennej mam na myśli zarówno umiejętność określania prawej i lewej strony, jak i stosunków pomiędzy przedmiotami. Jakie trudności może powodować u dziecka nieukształtowana orientacja kierunkowa? - rysowanie - problemy z odwzorowywaniem kształtów, szlaczków, rysowanie linii, problemy z proporcją, rysunki ubogie w szczegóły, nieuporządkowane - wypowiadanie się - błędne używanie pojęć typu: nad, pod, pomiędzy, obok, przed, za - pisanie - litery pisane odwrotnie (efekt odbicia lustrzanego), błędy w kolejności liter w wyrazach oraz cyfr w dużych liczbach, problemy z rozumieniem tabel - czytanie - opuszczanie liter, sylab i całych wyrazów, problemy z rozumieniem pojęć - czytanie mapy - problem z odnajdywaniem i zapamiętywaniem położenia punktów To tylko niektóre z konsekwencji nieukształtowanej i nieutrwalanej orientacji przestrzennej w wieku przedszkolnym i szkolnym. Dlatego tak ważne są ćwiczenia w tym zakresie już u kilkulatków, które jednocześnie mogą stanowić wspaniałą zabawę. Dziś chcę pokazać wam grę, która bardzo nam przypadła do gustu i znakomicie wspomaga ćwiczenie orientacji przestrzennej. Po pierwsze atrakcyjna forma przyciąga uwagę dziecka i zachęca do zabawy, po drugie - bardzo dobrze tłumaczy zagadnienie, które dziecko ma opanować, a po trzecie dostarcza ciekawą rozrywkę i grę, w której dziecko samo może się sprawdzać. Ta gra to Topologix od Djeco. Producent poleca grę dzieciom od lat 4, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby zacząć się nią bawić nieco wcześniej. Mamy tu drewnianą planszę, 20 kart z zadaniami oraz 5 żetonów ze zwierzakami. Wszystko wykonane jest bardzo estetycznie z dbałością o każdy szczegół. Każda karta z jednej strony ma obrazek, a z drugiej tabelę z zaznaczonym położeniem poszczególnych zwierzaków na danym obrazku. Zadanie dziecka polega na odnalezienie na obrazku danego zwierzaka, a następnie określeniu jego położenia względem któregoś z pobliskich przedmiotów - kamienia, drzewa, domku, wiadra czy grzybka. Zwierzak może być na, pod, przed, za lub w danej rzeczy. Gdy już to ustali układa żeton w odpowiednim miejscu na planszy i to samo robi dla kolejnych żetonów. Gdy układ już został zaznaczony na planszy, odwracamy kartę i sprawdzamy rozwiązanie. Wszystko jest spójne i jasno rozrysowane na kartach, ja doszukałam się jednej spornej kwestii, ale to naprawdę niezły wynik biorąc pod uwagę 100 różnych sytuacji do określenia. Gra ma proste zasady, znakomicie rozwija logiczne myślenie, koncentrację i spostrzegawczość. To, co dla nas wydaje się oczywiste, dla dziecka stanowi spore wyzwanie, bo w tym wieku określanie położenia przedmiotów względem siebie to niełatwa umiejętność. Grę kupicie w sklepie Majolinek, a do niedzieli na hasło "maluszkoweinspiracje" otrzymacie 10% rabatu na cały asortyment sklepu :).
Zestaw 10 znaczników z perforatorem do biegów na orientację; wytrzymałe i trwałe, dla łatwiejszej organizacji zajęć w klubie lub szkole. Ten znacznik pozwoli Ci zaoszczędzić na czasie podczas jego przewożenia, używania i chowania. Organizowanie biegu na orientację staje się szybsze i łatwiejsze.
rozwój poznawczy • programowanieAkcesoria:Materiałytablica interaktywna (ewentualnie ekran dla projektora)projektortablety (do obsługi robota)puzzle piankowe 30 cm x 30 cm (na każdą grupę po 5-6 sztuk)komputerPrzebieg zajęćWprowadzenie: Zbuduj z 5-6 puzzli piankowych drogę, uwzględniając skręty - np. w kształcie litery L. Połącz jednego robota z komputerem dzięki Magic Dongle. Włącz poziom programowania Photon Badge. Pokaż dzieciom mozliwości dla tego programu (wyjaśnij, czym jest szachownica, do czego służą poszczególne elementy). Możesz podzielić zajęcia na dwa lub trzy - szczególnie przy młodszych grupach przedszkolnych). Pierwsze zajęcia mogą dotyczyć jedynie programowania drogi robota (na kolejnych mogą być kolory, dźwięki itp.). Uwaga! Puzzle piankowe są trochę mniejsze niż kwadraty na dedykowanej macie dla robota. Należy długość kroku robota zamienić na 28cm. Wspólnie z dziećmi spróbujcie zaprogramować robota, aby pokonał zbudowaną przez Ciebie drogę, a następnie sprawdźcie czy się udało. W czasie wykonywania tego ćwiczenia u nas, nauczyciel staje się przy programowaniu robotem i pokazuje kolejno to, co robot zrobi. A potem na koniec gdy zaprogramujemy całą drogę, uruchamiamyy program dla robota. Ćwiczenie w grupach: Podziel dzieci na grupy - tyle grup, ile masz dostępnych robotów. Każda grupa potrzymuje 5-6 sztuk puzzli. Jedno dziecko z grupy układa drogę z puzzli a pozostali członkowie kolejno programują robota według zbudowanej drogi, każdy ma 1 szansę. Następnie zamiana - tak, aby każde dziecko z grupy układało drogę i programowało robota. Na koniec możesz z puzzli ulożyć trudniejszą drogę - możesz wykorzystać np. 10 sztuk lub nawet więcej. Dzieci w grupach próbują zaprogramować roboty patrząc na drogę i kolejno sprawdzają swoje programy. Jeśli robot zjeżdża z trasy wracają na miejsce i próbują dokonać poprawek. Udanej zabawy :)
Celem akcji jest zebranie funduszy na pomoc psychologiczną, rzeczową i specjalistyczną dla dzieci i rodzin. Głównym obszarem wsparcia jest: a) pomoc dla rodzinnej pieczy zastępczej. b) pomoc dla instytucjonalnej pieczy zastępczej. c) usamodzielnianej młodzieży z pieczy zastępczej. d) programy dla rodzin zastępczych i adopcyjnych
Koordynacja ruchowa jest zdolnością do wykonywania złożonych czasowo i przestrzennie ruchów ciała. Jest ona szczególnie istotna w przypadku osób uprawiających sport. Aby zminimalizować ryzyko posiadania słabej koordynacji ruchowej w wieku dojrzałym, należy o nią zadbać już w wieku dziecięcym. Podpowiadamy, jakie ćwiczenia koordynacyjne są najbardziej efektywne oraz jaki wiek jest najlepszy do poprawiania sprawności ruchowej. Koordynacja ruchowa jest zdolnością do wykonywania złożonych czasowo i przestrzennie ruchów ciała. Jest ona szczególnie istotna w przypadku osób uprawiających sport. Aby zminimalizować ryzyko posiadania słabej koordynacji ruchowej w wieku dojrzałym, należy o nią zadbać już w wieku dziecięcym. Podpowiadamy, jakie ćwiczenia koordynacyjne są najbardziej efektywne oraz jaki wiek jest najlepszy do poprawiania sprawności ruchowej. Kluczową kwestią dla rozwoju koordynacji jest regularna aktywność fizyczna. Nawet jeżeli nie są to specjalistyczne ćwiczenia, to korzystnie wpływają na poprawę zdolności ruchowych. Kasia gotuje z schab ze śliwką Koordynacja ruchowa dzieci: w jakim wieku ćwiczyć i dlaczego jest to ważne? Koordynację ruchową można kształtować na różnych etapach życia, ale uważa się, że najlepszym do tego okresem jest wiek 7-12 lat. Wynika to z faktu, że właśnie wtedy u dzieci zaczyna kształtować się odpowiednia świadomość ruchowa. Im więcej dobrych nawyków dziecko przyswoi na tym etapie życia, tym jego koordynacja w dojrzałym wieku będzie lepsza. Później możliwa jest praca nad koordynacją, ale trzeba pamiętać o tym, że będzie to już jedynie jej poprawianie. Główne nawyki są wyrabiane we wspomnianym już przedziale wiekowym. Koordynacja ruchowa przede wszystkim jest związana ze zwinnością i zręcznością. W jej zakres wchodzi jednak jeszcze wiele innych istotnych kwestii, takich jak: równowaga, pamięć ruchowa, czas reakcji, czucie mięśniowe, orientacja przestrzenna, poczucie rytmu, zdolność sprzężenia. Propozycje ćwiczeń na poprawę koordynacji u dzieci Ćwiczenia kształtujące koordynację ruchową dzieci są stosunkowo łatwe do wykonania, ale wymagają dokładności i konsekwencji. Większość z nich na lekcjach wychowania fizycznego mogą wprowadzać nauczyciele. Dlatego też tak ważne jest, by dzieci od najmłodszych lat uczestniczyły w W-F, gdyż może to zminimalizować ryzyko problemów z ich koordynacją. Aby odpowiednio kształtować koordynację, można wykonywać takie ćwiczenia, jak: różne rodzaje podskoków podczas biegu: obunóż, jednonóż, naprzemiennie, przewroty w przód i w tył, stanie na głowie, stanie na rękach, wstawanie z pozycji leżącej bez pomocy rąk, kozłowanie piłki/piłek podczas biegu, zwinnościowe tory przeszkód, siady równoważne z odprowadzeniem rąk i nóg w bok. Powyższe propozycje ćwiczeń należy wdrażać systematycznie. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na dokładność ich wykonywania, czasami nawet kosztem ilości prób.
zrównoważoną próbę ponad 1900 dzieci w wieku 2;0 – 6;11. Zestaw słów użytych w teście został wyselekcjonowany w oparciu o precyzyjnie dobrane kryteria. Test opiera się na kolorowym materia-le obrazkowym, niezwykle estetycznym i na pewno atrakcyjnym pod względem formy dla dziecka.
Skala Inteligencji Wechslera dla dzieci WISC-R:bada dzieci do 16 roku życiaskala służy do pomiaru poziomu inteligencji ogólnejanaliza taka umożliwia określenie „słabszych” i „silniejszych” stron intelektu badanego dziecka; ułatwia diagnozę klinicznąSkala Inteligencji Wechslera dla Dorosłych WAIS-Rbada młodzież od 16 roku życia, dorosłychskala służy do pomiaru poziomu inteligencji ogólnejanaliza taka umożliwia określenie „słabszych” i „silniejszych” stron intelektu badanego; ułatwia diagnozę klinicznąCOLUMBIA – Skala Dojrzałości Umysłowej Columbia:bada dzieci od 4. do 10. roku życiatest niewerbalny służący do oceny poziomu dojrzałości umysłowej dziecka, definiowanej jako “zdolność do rozumowania”Test Matryc Ravena w Wersji Kolorowej TMK dla dzieci:służy do pomiaru inteligencji ogólnejBateria metod diagnozy rozwoju psychomotorycznego dzieci pięcio- i sześcioletnich:bada dzieci w wieku 5;00-6;11niezbędna do diagnozy gotowości szkolnejskłada się z testów diagnozujących funkcje wzrokowo-przestrzenne, funkcje słuchowo-językowe, orientację w przestrzeni, sprawność motoryki małej, sprawność motoryki dużej, rozwój poznawczy i Rysunku Rodziny:jedna z diagnostycznych metod poznania dzieckajedna z metod projekcyjnych pozwalających na poznanie osoby badanej na tle własnej rodziny; jako metoda projekcyjna dociera do podświadomych i nieświadomych motywów postępowania, ukrytych myśli i leków znajdujących się w umyśle dzieckaProfil Psychoedukacyjny PEP-R:skala służąca do konstruowania programów terapeutycznych dla dzieci wymagających wspomagania rozwojuokreśla ona co dziecko umie i czego jest w stanie się nauczyć w najbliższym czasieCena:Badanie psychologiczne (badanie testem) – od 100 do 300 pln Diagnoza funkcjonalna PEP-R – 350 pln (2-3 spotkania) Powrót Zapisz się na wizytę
Zastanawialiście się kiedyś jak wygląda połączenie wysiłku fizycznego z wysiłkiem intelektualnym? Taką możliwość daje bieg na orientację. Jest to nieolimpijska dyscyplina sportowa wywodząca się ze Skandynawii, w której jest ona uznawana za sport narodowy! Słów kilka o historii biegów… Kolebką sportu jest wspomniana przeze mnie wyżej Skandynawia w której bieg na
Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieliOpublikowano: 3 października 2017 roku. Żyjemy w przestrzeni, już od urodzenia uczymy się, jak ją rozumieć. Człowiek zaczyna poznawanie przestrzeni od świadomości własnego ciała, czyli od własnego „ja” (imię, wygląd, nazwy części ciała). Następnie dziecko zaczyna patrzeć na otoczenie ze swojego punktu widzenia. Powoli zauważa, że coś znajduje się przed nim, za nim, z boku itd. Kolejnym krokiem w rozwoju jest kształtowanie się zdolności widzenia świata oczami innej osoby. Ten etap nie jest łatwy i wymaga już wysiłku intelektualnego (rozumienie pojęcia przesunięcia i obrotu). Z chwilą pójścia do szkoły, dzieciom potrzebna jest jeszcze jedna umiejętność – orientacja na kartce papieru, co jest konieczne w procesie nauki czytania i pisania, a później podczas uczenia się matematyki, fizyki, geografii. Nabywanie tej umiejętności nie jest łatwe. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska uważa, że dzieci rozpoczynające naukę w szkole, powinny dysponować umiejętnością patrzenia na otoczenie oczami drugiej osoby i orientowania się na kartce papieru. W przeciwnym razie, nie będą rozumiały poleceń nauczycieli. Zdaniem prof. Gruszczyk-Kolczyńskiej, dziecko poznaje przestrzeń w działaniu, poprzez własny ruch – obserwuje, czuje i nazywa swoje doświadczenia. Dlatego powinniśmy aranżować dla niego sytuacje poznawcze, zabawy i zadania do wykonania. Jak rozwijać u dziecka orientację przestrzenną? Poniżej prezentujemy zestaw przykładowych ćwiczeń i zabaw. Poznawanie swojego ciała Dziecko pokazuje i nazywa poszczególne części ciała, dotyka ich, porusza wskazaną częścią ciała np. „poruszam głową, poruszam oczami, poruszam buzią…” Zabawy przed lustrem Dziecko ogląda swój wizerunek w lustrze, pokazuje i nazywa części ciała, rusza poszczególnymi częściami ciała, naśladuje i pokazuje miny w lustrze (dowolne miny lub związane z emocjami np. jestem wesoły, jestem smutny, jestem zły). Powitanie częściami ciała Uczniowie witają się poszczególnymi częściami ciała zgodnie z poleceniami nauczyciela, np. „podajcie sobie prawe ręce, dotknijcie się lewymi kolanami, poklepcie się po lewym ramieniu”. Zabawa ruchowa „Owoce” Wokół dziecka na podłodze rozkładamy różne owoce. Dziecko określa położenie tych owoców względem swojej osoby. Pytamy np. Gdzie leży jabłko? Gdzie jest śliwka? Gdzie leży gruszka? Franczyk A., Krajewska K. (2009): Zabawy i ćwiczenia na cały rok. Zabawa ruchowa z piłką Terapeuta wydaje dziecku polecenia np.: – stań za piłką – stań przed piłką – stań obok piłki – podnieś piłkę do góry – postaw piłkę na podłodze – podnieś piłkę z podłogi – rzuć piłkę do mnie. Zabawa z masą solną Pomoce: masa solna, dwie tacki, ryż lub inne materiały do ozdabiania. Dziecko formuje na dwóch tackach dwa duże koła z masy solnej. Na jednej tacce odciska prawą dłoń, a na drugiej lewą. Odciśnięte dłonie ozdabia wg własnego pomysłu. Umieszczanie przedmiotów wg instrukcji Gromadzimy różne przedmioty i rozkładamy w sali, np. jabłko na ławce, piłkę pod biurkiem, klocek na telewizorze, zegarek obok krzesła. Dziecko odpowiada na pytanie, gdzie są umieszczone poszczególne przedmioty. Umieszczanie przedmiotów wg instrukcji Zadaniem dziecka jest ułożenie klocków wg poleceń nauczyciela. Np. połóż żółty klocek przed sobą, z prawej strony żółtego klocka połóż zielony klocek. Na zielonym klocku połóż czerwony klocek itd. Skorek E. red. (2012): Terapia pedagogiczna Zabawa ruchowa Dzieci wykonują polecenia nauczyciela, np. – na środku dywanu stanie Ola – obok Oli stanie Ania – za Anią stanie Jurek – z prawej strony Jurka stanie Mateusz – przed Mateuszem stanie Iza. Zabawa ruchowa Dzieci biegają po klasie. Na sygnał nauczyciela, ustawiają się i wykonują zadania wg jego instrukcji, np. stańcie obok okna, przykucnijcie pod ławką, zatrzymajcie się przed tablicą. Chodzenie „pod dyktando” Dorosły stoi obok dziecka i wydaje polecenia: „idź dwa kroki w prawo…, teraz trzy kroki do przodu…, dwa kroki do tyłu…, pięć kroków w lewo…” W rozwijaniu orientacji przestrzennej bardzo przydatne mogą okazać się ćwiczenia zaproponowane przez Weronikę Sherborne (Metoda Ruchu Rozwijającego), zabawy paluszkowe i dziecięce masażyki wg Marty Bogdanowicz, zabawy muzyczno-ruchowe oraz ćwiczenia rysunkowe i graficzne. Bibliografia Franczyk A., Krajewska K. (2009): Zabawy i ćwiczenia na cały rok. Propozycje do pracy z dziećmi młodszymi o specjalnych potrzebach edukacyjnych, Wydawnictwo Impuls, Kraków. Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E. (1997): Dziecięca matematyka. Edukacja matematyczna dzieci w domu, przedszkolu i szkole, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne. Skorek E. red. (2012): Terapia pedagogiczna, Wydawnictwo Impuls, Kraków. Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli
Rozwijanie orientacji przestrzennej u dzieci. Orientacja przestrzenna to zdolność poznawcza umożliwiająca bycie świadomym swoich relacji z otoczeniem oraz z samym sobą. Jest to również umiejętność określania lewej i prawej strony w schemacie własnego ciała i w przestrzeni. Na orientację przestrzenną składa się także
SCENARIUSZ ZAJĘĆ Osoba prowadząca zajęcia: Agnieszka Sawicka Grupa wiekowa: 5- latki TEMAT TYGODNIA: Orientuję się w przestrzeni i w schemacie własnego ciała TEMAT ZAJĘCIA: „Od stóp do głów” – zabawy i ćwiczenia sprzyjające orientacji w schemacie własnego ciała oraz orientacji przestrzennej. METODY: – czynnościowe – słowne – poglądowe FORMY: – praca indywidualna – praca z całą grupą CEL OGÓLNY: utrwalenie znajomości schematu ciała i orientacji w przestrzeni CELE OPERACYJNE: dziecko: – prawidłowo nazywa i wskazuje części ciała; – potrafi wskazać różnice i podobieństwa w wyglądzie własnego ciała i innej osoby; – wykonuje ruchy izolowane – porusza określoną częścią ciała (np. tylko ręką, tylko głową, nogą i ręką, itp.); – rozróżnia i prawidłowo wskazuje kierunki w przestrzeni (w przód, w tył, w prawo, w lewo); – recytuje wierszyki utrwalające nazwy części ciała oraz kierunki w przestrzeni; – chętnie uczestniczy w zabawach ruchowych związanych z rozróżnianiem prawej i lewej strony ciała; – prawidłowo posługuje się liczebnikami głównymi w zakresie 6 oraz liczebnikami porządkowymi w zakresie 5 (liczy palce u rąk); POMOCE: kartoniki ze zdaniami prawdziwymi i fałszywymi na temat części ciała ludzkiego, 2 pojemniki (z uśmiechniętą i smutną buzią), plastikowe kółko, woreczek, pokrywka od pudełka, dwie rolki bibułki, 2 paski tektury, szablony dłoni i stóp (wycięte przez dzieci), obrazki dzieci, napisy: START, META, kostka liczbowa, dyplomy (dla każdego dziecka); PRZEBIEG ZAJĘĆ: 1. „ Iskierka” – zabawa w kręgu. Dzieci siedzą w kole, trzymając sie za ręce. Nauczycielka mówi: „Iskierkę przyjaźni puszczam w krąg, niech wróci do moich rąk”. Dzieci witają się uściskiem dłoni. 2. „Chodźcie do koła” – powitanie dzieci piosenką. „Chodźcie wszyscy tu, do koła. Zabawimy się wesoło. Witamy wszystkich was. Na zabawę nadszedł czas. Prawa ręka, lewa ręka, prawa noga, lewa noga, cały tułów oraz głowa. Witamy was”. 3. „Tacy sami” – rozmowa na temat różnic i podobieństw w wyglądzie ciała ludzkiego. Nauczycielka prosi dwoje dzieci (chłopiec, dziewczynka) aby stanęły obok siebie. Pozostałe dzieci przyglądają sie im uważnie i mówią czym się różnią ( ubiór, wzrost, kolor oczu, płeć…) i co mają wspólnego. Dochodzą do wniosku, iż każdy z nas inaczej wygląda, ale jesteśmy zbudowani tak samo (mamy dwie ręce, nogi…). 4. „Dziecko do dziecka” – zabawa w parach przy muzyce. Dzieci poruszają się w rytm muzyki w dowolny sposób. Na hasło: „dziecko do dziecka” szybko dobierają się w pary. Gdy słyszą muzykę tańczą razem. Na przerwę w muzyce nauczycielka wywołuje nazwy części ciała, którymi dzieci w swojej parze mają się dotknąć np. noga do nogi, plecy do pleców, nos do nosa, ucho do ucha itp. Gdy ponownie usłyszą „dziecko do dziecka” dobierają się w nowe pary i zabawa trwa dalej. 5. „Prawda czy fałsz?” – rozróżnianie zdań prawdziwych i fałszywych na temat części ciała. Dzieci losują zdania typu: – człowiek ma dwoje oczu – człowiek ma dwie lewe ręce – dłoń człowieka ma 6 palców – człowiek ma dwie prawe nogi – człowiek ma kolana – człowiek ma 1 łokieć – człowiek nie ma ramion – człowiek nie ma stóp – człowiek ma z przodu brzuch, z tyłu plecy Dziecko umieszcza zdania prawdziwe w pojemniku z uśmiechniętą buzią, fałszywe w pojemniku z buzią smutną. Samodzielnie wskazuje części ciała, o których jest mowa w określonym zdaniu (następnie wszystkie dzieci razem). Podaje prawidłowe odpowiedzi. Nauczycielka zadaje dodatkowe pytania, daje zadania do wykonania np. pokaż prawą rękę, lewą rękę, tupnij prawą nogą, policz palce (dziecko liczy palce na podstawie wiersza: „Pierwszy palec, drugi, trzeci”, porównuje ilość palców w prawej i lewej dłoni, podaje nazwy kolejnych palców – kciuk, wskazujący…). 6. „Dziwny taniec” – poruszanie określoną częścią ciała przy muzyce. Nauczycielka zaprasza dzieci do „dziwnego tańca” – tańca na siedząco. Wyjaśnia im, iż całe ciało musi być nieruchome. Tańczy jedynie ta część ciała, którą wywoła nauczycielka np. oczy, jeden palec, dwa palce, prawa dłoń itp. Przed rozpoczęciem zabawy nauczycielka pyta dzieci w jaki sposób mogą np. tańczyć oczy (dzieci podają swoje propozycje typu: można mróżyć oczy, zamykać, otwierać, patrzeć w prawo, w lewo…). Podczas zabawy każde dziecko „tańczy” według własnego pomysłu. 7. „Budowanie człowieka” – wspólne układanie ludzkiej postaci. Nauczycielka rozkłada na dywanie przedmioty znajdujące się w sali przedszkolnej ( plastikowe kółko, woreczek, pokrywka od pudełka, dwie rolki bibułki, dwa paski tektury, wycięte szablony dłoni i stóp). Układają postać ludzką na dużym arkuszu papieru. Dorysowują mazakami części twarzy (oczy, rzęsy, brwi, nos, usta). Po ułożeniu nauczycielka pyta dzieci jak można tę postać nazwać. Dzieci podają różne propozycje. 8. „W przód, w tył” – zabawa na rozróżnianie kierunków w przestrzeni. Nauczycielka pokazuje obrazki dzieci, które mają dla przedszkolaków różne zadania do wykonania np. – Marek: Idź 5 kroków do przodu – Wojtek: Idź 3 kroki do tyłu – Ela: Powiedz kto siedzi z twojej prawej strony – Emilka: Pokąż co należy zrobić, gdy przechodzimy przez ulicę – Kacper: Zaproś wszystkie dzieci do gimnastyki Dziecko wybiera sobie określony obrazek i wykonuje polecenie. 9. „Labirynt” – układanie na dywanie szablonów stóp. Nauczycielka pyta dzieci co oznacza słowo labirynt. Wiedzą, iż mają do pokonania pewną drogę, aby dojść do określonego punktu (niespodzianki). Układają na dywanie szablony stóp (wycięte wcześniej przez dzieci). Ilość kroków wyznacza rzut kostką. Przedszkolaki wskazują kierunki i układają trasę labiryntu od napisu „START” do napisu „META”. Nauczycielka pokazuje dzieciom niespodziankę do której „doszły” (DYPLOM przedszkolaka, który dużo wie – dla każdego dziecka). 10. „Siedmioskoczek” – zabawa muzyczna. Dzieci podskakują po obwodzie koła przy muzyce. Zatrzymują się przodem do środka koła i klaszczą 3 razy. Odwracają się do tyłu, klaszczą 3 razy i ponownie stają twarzą do środka koła. Słyszą sygnał dźwiękowy przy którym nauczycielka mówi: prawa ręka. Dzieci podnoszą prawą rękę do góry. Zabawa po obwodzie koła ponownie się powtarza. Za każdym razem słychać o jeden sygnał dźwiękowy więcej. Na koniec zabawy dzieci słyszą następujące komendy: prawa ręka, lewa ręka, prawa noga, lewa noga, prawe kolano, lewe kolano, prawy łokieć, lewy łokieć. Taniec kończy się ukłonem wszystkich dzieci. 11. „Cicho, cichutko” – masaż relaksacyjny. Nauczycielka mówi teksty krótkich wierszyków, przy których dzieci masują swoją nogę („Cicho, cichutko”), oraz plecy dziecka siedzącego przed nim („Dreszczyk”). 12. Wręczenie dzieciom dyplomów. Nauczycielka gratuluje dzieciom wiedzy na temat budowy ciała ludzkiego i orientacji w przestrzeni. Wręcza każdemu dyplom, na którym dziecko odrysowuje swoją dłoń. WIERSZE WYKORZYSTANE PODCZAS ZAJĘĆ: 1. „Pierwszy palec, drugi, trzeci – tak potrafią liczyć dzieci. Czwarty, piąty palec mam – widzisz? Umiem liczyć sam. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć”. 2. „Ręce, nogi” Ręce robią: klap, klap, klap. Nogi tupią: tup, tup, tup. Tutaj swoją głowę mam, a na brzuszku: bam, bam, bam. Buzia robi: am, am, am. Oczy patrzą tu i tam. Tutaj swoje uszy mam a na nosie sobie gram. 3. „Wyliczanka” Pokaż Jasiu gdzie masz oko, gdzie masz ucho a gdzie nos. Pokaż rękę, pokaż nogę, gdzie na głowie sterczy włos. Daj mi rękę, tupnij nogą, kiwnij głową tak i nie. Klaśnij w dłonie, hop do góry, razem pobawimy się. 4. „Raz, dwa, trzy, cztery, raz, dwa, trzy. Bardzo zdrowo i wzorowo co dzień się gimnastykować. W lewo skręt, w prawo skręt, teraz dotknij własnych pięt. W górę kolano, ręce do boku, trzymaj się prosto, głowa wysoko”. 5. „Kółko małe, kółko duże, głowa prosto, ręce w górze. Ręce w prawo, ręce w lewo, tak się chwieje wielkie drzewo”. 6. „Gimnastyka to podstawa dla nas dzieci dobra sprawa. Ręce w górę, w przód i w bok, skłon do przodu, przysiad, skok. Marsz do koła, gra muzyka i skończona gimnastyka”. Wiersze do masażu relaksacyjnego: 1. „Cicho, cichutko” Cicho, cichutko, w puszystej kurteczce, chodziła raz myszka po gładkiej półeczce. Znalazła ser żółty, ząbkami go jadła, strzepnęła okruszki w kąciku usiadła, okruszki zebrała, ząbkami je zjadła, po gładkiej półeczce chodziła w kurteczce. 2. „Dreszczyk” Tędy płynie rzeczka, idzie pani na szpileczkach, tu przebiegły konie, tędy przeszły słonie, a tu idzie szczypaweczka, zaświeciły dwa słoneczka, spadł drobniutki deszczyk, czy przeszedł cię dreszczyk? Utwory muzyczne wykorzystane podczas zajęć: 1. Chodźcie do koła (taniec integracyjny – KLANZA) 2. Kałużowy deszcz (podkład muzyczny) 3. Menuet A – dur – Wolfgang Amadeusz Mozart (taniec integracyjny – KLANZA)
O naszej sekcji i trochę o biegu na orientację. Witamy wszystkich sympatyków biegania po lesie z mapą i kompasem na stronach sekcji biegu na orientację Wojskowego Klubu Sportowego ŚLĄSK. Dla dobra naszej dyscypliny jak i każdego pojedynczego miłośnika orienteeringu zapraszamy wszystkich do współpracy i sportowej rywalizacji.
Dziecko codziennie słyszy określenia dotyczące orientacji przestrzennej (na, pod, po lewej, prawa ręka itp.), jednak nie zawsze je rozumie i nie zawsze się do nich stosuje. O ile łatwiej przychodzi mu rozumienie i wykorzystywanie w codziennym życiu określeń dotyczących kierunków typu nad, pod, za, obok itp. to znacznie trudniejszym wyzwaniem staje się odróżnianie stron prawa –lewa. Kształtowanie się u dziecka orientacji przestrzennej jest procesem złożonym, na który składa się wiele czynników. Do najważniejszych z nich możemy zaliczyć środowisko rodzinne, w którym uczenie się i ćwiczenie pewnych umiejętności często jest po prostu niezamierzone. Orientacja w prawej i lewej stronie własnego ciała różni się od orientacji w prawej i lewej stronie otaczającego świata. Pierwsza ustalona jest bezwzględnie, co oznacza, że w naszym ciele niezaprzeczalnie wyróżniamy jego prawą i lewą stronę. Druga natomiast uzależniona jest od położenia człowieka w przestrzeni. Większość dzieci dopiero między 11 a 12 r. ż potrafi określić położenie przedmiotów w przestrzeni, określając, że jakiś przedmiot znajduje się na prawo od innego. Trudności związane z kształtowaniem się orientacji przestrzennej szczególnie uwidaczniają się na lekcjach wychowania fizycznego, w sytuacjach gdy nauczyciel wymaga od ucznia ustawienia się w wyznaczonym miejscu (np. za ławeczką), poruszania się w ustalonym kierunku (np. 3 kroki do przodu), czy wykonywania ruchów poprzez naśladowanie i ściśle wiążą się z obniżona percepcją wzrokową co z kolei powoduje znaczne trudności w wywiązywaniu się z obowiązków szkolnych, ujawniających się w pisaniu, czytaniu i rysowaniu. I tak w zakresie pisania można zaobserwować trudności np. z przepisywaniem, pisaniem z pamięci i ze słuchu, zapamiętywaniem kształtu liter, myleniu liter o podobnych kształtach (np. m-n, e-c, ł – t, d-b), pomijaniu drobnych elementów graficznych w literach np. ó, ż, odwracaniu kolejności liter i całych wyrazów. Litery wybiegają poza linie, między nimi występują znaczne odstępy. Wolne jest tempo pisania. Trudności występują także z odwzorowywaniem kształtów, np. figur geometrycznych. Rysunki są ubogie w szczegóły, zakłócone w nich są proporcje pomiędzy elementami, np. człowiek większy od domu. W kształtowaniu orientacji przestrzennej ważne jest opanowanie umiejętności związanych z orientacją w schemacie własnego ciała (tu jest nos, stopa, szyja, głowa, oko itp.), określaniem położenia przedmiotów względem siebie (obok mnie, po mojej prawej stronie, przede mną, za mną, pod itp.), określaniem położenia przedmiotów względem innych niezależnie od swojej osoby (np. kubek stoi po prawej stronie talerza, rysowanie szlaczków, odwzorowywanie wzorów itp.), co znajdzie odzwierciedlenie w zachowaniu prawidłowego kierunku pisania i kolejności znaków graficznych. Pamiętając o wzajemnym powiązaniu się trudności w kształtowaniu się orientacji kierunkowej oraz percepcji wzrokowej. W tym zakresie po opanowaniu wyżej wymienionych umiejętności można zacząć pracę na materiale literopodobnym, szczególnie w obrębie tych liter, które są mylone przez dziecko na zasadzie odwracania kształtów, wyszukiwania wskazanych liter, kształtów. Chcąc wesprzeć Państwa dziecko w osiąganiu tej niezwykle potrzebnej w codziennym życiu umiejętności przygotowaliśmy kilka propozycji ćwiczeń, które z powodzeniem można wykorzystać w domu. Życzymy miłej zabawy Propozycje ćwiczeń z dzieckiem. Ćwiczenie 1 Cel: wspomaganie orientacji kierunkowej względem innych przedmiotów. Dorosły rozmawia z dzieckiem na temat ilustracji określając, gdzie znajdują się poszczególne elementy względem innych (np. Dom znajduje się na środku obrazka. Nad domem świeci słońce. Część słońca jest za chmurą. Chmura zasłania słońce. Po prawej stronie domu rośnie drzewo. Pod drzewem po jego lewej stronie leży jabłko. Jabłko leży po prawej stronie domu, między domem a drzewem. Z lewej strony domu rośnie kwiatek. Na kwiatku siedzi motyl.). Następnie dorosły zadaje dziecku pytania dotyczące położenia poszczególnych elementów w przestrzeni (np. Gdzie jest motyl? Gdzie rośnie drzewo? itd.) Kolejnym krokiem jest pomalowanie przez dziecko poszczególnych elementów obrazka z zał. nr 1, wycięcie ich po liniach i ułożenie na kartce zgodnie z poleceniem dorosłego. Przyklejając każdy element dziecko powinno jeszcze raz stosować określenia położenia przedmiotów (np. ptak leci nad drzewem). Ćwiczenie 2 Cel: kształtowanie orientacji kierunkowej w zakresie odróżniania stron prawa – lewa. Dorosły układa przed dzieckiem wybrane owoce i warzywa. Po środku ustawia dwie tace, na które dziecko będzie kładło wskazany owoc lub warzywo. Ważne jest, aby dziecko znało nazwy wybranych owoców i warzyw. Dorosły wskazuje dziecku, która taca leży po prawej, a która po lewej stronie dziecka. Można wybrać tace w dwóch różnych kolorach tak, aby dziecko kojarzyło kolor z kierunkiem (np. zgodnie z oznaczeniem kolorów na kranie czerwony – lewa, niebieski – prawa ). Następnie dorosły informuje dziecko, iż trzeba posegregować zgromadzone produkty. – Na prawej tacy będziemy kładli wszystkie owoce, a na lewej warzywa. Dziecko układa na wybranej tacy konkretne produkty. To ćwiczenie można wykonywać z dowolnymi produktami, np. segregując zakupy na stole, a następnie układając je do wyznaczonych miejsc (np. wszystkie owoce ułóż w górnym rogu lewej krawędzi stołu, wszystkie warzywa w lewym dolnym rogu, napoje ustaw na środku stołu itd.) Ćwiczenie 3 Cel: usprawnianie orientacji przestrzennej w zakresie położenia przedmiotów względem siebie. Dziecko wybiera 5 zabawek (takich, które są stosunkowo niewielki i zmieszczą się na stole). Dorosły prosi o ułożenie ich w taki sposób, aby jedna z nich znalazła się w środku, a pozostałe wokół niej. Dorosły wyjaśnia dziecko położenie samochodzika informując, że leży on po środku, między robotem, misiem, pajacem i konikiem. Nad samochodem jest miś. Pod samochodem jest konik. Z boku po jego lewej stronie jest robot. Po drugiej stronie, po prawej jest pajacyk. Następnie dorosły zmienia układ i prosi dziecko, aby dokładnie opisało położenie kolejnych obiektów względem wybranego. Ćwiczenie powtarzamy kilka razy. Ćwiczenie 4 Cel: ćwiczenie orientacji kierunkowej względem innych obiektów. Dorosły wyjaśnia dziecku dokładne położenie jeża oraz liści i żołędzi. – Jeż znajduje się w środku. Wokół niego są liście. Nad jeżem, czyli na górze są 2 liście i 1 żołądź. Z boku, po jego prawej stronie są 2 liście. Pod jeżem, czyli na dole jest 1 liść. Po lewej stronie jest 1 liść a za nim 2 żołędzie. Następnie dorosły prosi dziecko o pokolorowanie obrazka zgodnie z poleceniem. – Pokoloruj drugi liść znajdujący się nad jeżem. – Pokoloruj drugi żołądź znajdujący się po lewej stronie jeża. Itd. Ćwiczenie 5 Cel: kształtowanie orientacji kierunkowej w zakresie odróżniania stron prawa – lewa, góra – dół. Dorosły kładzie przed dzieckiem kartkę w kratkę, na której narysowane są 2 dowolne obrazki, np. mysz i ser. Kratki muszą być większe np. 1 kwadrat złożony z 4 kratek z zeszytu w kratkę. Zadaniem dziecka jest zgodnie z poleceniem dorosłego wytyczyć drogę od myszy do sera. Np. Idź 2 kratki w lewą stronę. 3 kratki w dół. 2 kratki w prawą stronę. 1 kratkę w górę. A następnie 1 kratkę w prawą stronę. Później 2 kratki w górę. Itd. Piłkarzyki: Grę rozpoczynamy od środka pola, gdzie narysowana jest kropka. Zadaniem jest dotarcie do bramki przeciwnika. Za każdym ruchem należy określić swój ruch, np. w prawą, w dół, lewy dolny róg itd. rys. Katarzyna Grom.
test na orientację dla dzieci
